İran hükümeti tarafından film yapma hakkı elinden alınan ünlü yönetmen Jafar Panahi, son derece yaratıcı ve cesur bir hamle yaparak bir taksi şoförü kılığına giriyor. Ancak onun amacı sadece bir taksi şoförü olmak değil; elindeki kısıtlı imkanlar içinde bir film çekmek. Filmin konusunu ise İran'daki sosyal sorunlar oluşturuyor.
Bu durumu, hem sanatsal özgürlüğüne yapılan müdahaleye bir başkaldırı, hem de İran’daki güncel sorunları dünyaya aktarma aracı olarak seçen Panahi, bir taksiye kamera yerleştirerek günlük yaşamı belgesel tarzında bir filmle aktarıyor. Ülkesindeki durumu, kendi hikayesi üzerinden anlatmayı seçen Panahi, ayrıca sansürle baş etme biçiminin de sıradışı bir örneğini sunuyor.
Bu film, günümüz İran'ının ve orada yaşayan insanların iç yüzünü gözler önüne seriyor. Karşılaştığı farklı insanlar ve onların hikayeleri üzerinden İran'ın çeşitli sosyal sorunlarını ele alan Panahi, bu sorunların geniş yankıları olan, küresel boyutta tartışmalara yol açabilecek nitelikte olduğunu vurguluyor.
Yönetmenin bu eşsiz deneyimi, sansürün sanatı nasıl etkilediği ve sanatçının toplumsal sorunlara karşı tavrının önemine dair keskin bir eleştiri niteliği taşıyor. Böylece Panahi'nin bu cesur filmi, sadece İran'ın değil, tüm dünyanın dikkatini çekmeyi başarıyor.
